مثل نردبان

من! احسان نمازی ، این موجود 27 ساله­یِ بداخلاق ِ بزرگتر از دهان ِ خود حرف زن ِ بیش از توان ِ خود آرزو دار ِ بیش و کم نوشتن دوست دارِ ریشو! البته تناسب چندانی با آنچه .IRبلاگ دوست داشته برای آنها رسانه ای را فراهم کند ، یعنی "متخصصان" و "اهل قلم" ندارم الا اینکه هر از چندی به سرم می­زند که بنویسم! بعد هم این پروسه ی به سر زدن! به اینجا می کشانَدَم که بنا کنم از آن جهان ِ واقع! هلک هلک خودم را بکشانم تا پای این پنجره یِ مجازیِ مخوفِ رو به این دهکده ی جهانی باز شو! و بعد اینجاست که یکهو می بینم دلم نمی کشد! دلم نمی کشد توی همان وبلاگ ِ فکسنی که تا چند ماه پیش همین طور راه به راه تویش نوشته افکنی! (فعل رو دارید؟!) می نمودم بنویسم! فضایش تنگ است و دل تنگ تر کن ( که دل خودش همیشه تنگ است ) و چراغ بزم نوشتن کور کن! اینست که باز هلک هلک برمی داری می روی در ِ این بنگاه ِ بلاگ! و آن بنگاهِ بلاگ! تا که مثلاً کجا یک فروند! وبلاگ کده ی دلچسبِ دل خواه ِ دل کش ِ دل پسند ِ دل جور! (یعنی جور با دل!) پیدا بشود و دل رضا دهد به مهاجرت و اثاث کشی! و نهایتاً گرفتن برگ اقامت موقتی دیگر! و خلاصه : دوباره نوشتن!
این بار هم قرعه افتاد به نام بنگاه نوشته پراکنی ِ http://blog.ir !
قدیمی هایی که از وبلاگ سابق و شاید از وبلاگ های سابق پایشان به این جا باز می شود که ما را می شناسند! به مابقی رهگذران عزیز نیز وعده خواهم داد خیلی طول نکشد تا به این شناخت ِ خالی از هرگونه فایده ی "خُسران" خیز! دست یابند . شاید همین پست را هی کامل تر کنم! شاید هم شرحه شرحه و قطعه قطعه مختصات فکر نداشته ی گیج و ویج خود را این جا و آن جای وبلاگ! به دست نسیم مجازی ِ انتشار بسپارم! القصه اینکه سلام! و سلام القصه! و البته : "بسم الله" ...

بعدالتحریر:
+ به دلیل تحمیل شرایط طبیعی و غیرطبیعی عارضه ای به نام "زندگی" بر موجودیتی به نام "من"! وقت بسیار محدود! قفل شده! بی نظم! و غیرقابل قولی! دارم! اینست که عزیزان و گرامیان و سروران بی جوابی ، بی سرزنی ، بی وقتی و سایر "بی"بی های ناگزیر بنده را از سر لطف ببخشایند و ... همین دیگر ببخشایند ... دم شما گرم! خیلی بزرگوارید.