و باز باید نوشت ...

وقت هایی هست که نیاز دارم با خودم باشم و از تنهایی لذت ببرم.

 

 

پ نوشت ها :

 

·         این جمله­ ی حکیمانه ای بود که امشب از یکی از مستندهای شبکه مستند صدا و سیمای مهندس ضرغامی شنیدم.
دیدم همه­ی حرف هایی که باید برایشان داستان ها سر هم می کردم و سرایش ها می نمودم و آسمان ها! و ریسمان ها! به هم می بافتم تا بلکه اعلام بازگشت خوبی به این دنیای گیج و گم مجازی از آب دربیاورم را در یک جمله­ خلاصه کرده و کیست نداند که : خَیرُ الکَلام ما قَلَّ وَ دَلّ !

·         آدمهای مریضی هستند که فوراً بتوانند حکمت جمله­ی فوق را نادیده گرفته و از آن این چنین استخراج کنند : این بابا هم درگیر و گرفت اندیویژوالیسم مفرط ناشی از گرایش به ترانس مدرنیسم و درغلطیدن به فضای ابزوردِ آرتِ خرد گریز خودش را گم کرده و ...

·         آدمهای مریض دیگری هستند که بخواهند از میزان بی اخلاصی موجود در تک خط بالا باخبر شوند و احیاناً یخه­ی ریا و تزویر ما را دودستی بگیرند و ...

·         آدم های مریض دیگری هستند که امر و به معروف و نهی از منکرشان همچی خوشگل! گل کند و دلشان هوای سراغ گرفتن از تقوای ما کند و ...

·         آه ... آه که عمرم را به دوستی با این دست آدم ها تلف کردم . آه ! آه خیلی عمیق . خوبی تلف کردن وقتت با خودت و برای خودتت دست کم اینست که پس فردا یخه ی کسی را نمی گیری و مثل این دست بیماران گرامی برای ملت نه درد می سازی و نه نتیجتاً نسخه می پیچی ...

·         چندیست با جناب خواجه خوش کنار آمده است احوال ما :

عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگوی
                                                نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند ...